Propolis, zwany także “kitem pszczelim”, to naturalna substancja produkowana przez pszczoły z żywic drzewnych, wosków i wydzielin ślinowych. Jest znany ze swoich licznych właściwości biologicznych, w tym działania antybakteryjnego, przeciwzapalnego i przeciwutleniającego. W ostatnich latach naukowcy skupili się na badaniu składu chemicznego propolisu z różnych regionów geograficznych, aby zrozumieć, jak warunki środowiskowe wpływają na jego właściwości.
Badania prowadzone przez prof. Elisabetta Miraldi, dr. Giorgio Cappellucciego, dr. Giulię Baini, Elię Silvię Pistone, Marikę Alloidi, prof. Gabriele Costantino, dr. Chiarę Spaggiari oraz prof. Marco Biagiego nad włoskim propolisem wykazały, że jego skład chemiczny jest silnie uzależniony od lokalnej flory i klimatu.
Kluczowymi markerami chemicznymi, które pozwalają na identyfikację pochodzenia geograficznego propolisu, są chryzyna, galangina i ester fenyloetylowy kwasu kawowego (CAPE). Te związki fenolowe odgrywają istotną rolę w określaniu aktywności biologicznej propolisu oraz jego potencjalnych zastosowań terapeutycznych.
Chryzyna jest flawonoidem o silnych właściwościach przeciwutleniających i przeciwzapalnych. W propolisie włoskim jej obecność jest znacząca, szczególnie w regionach bogatych w rośliny z rodziny wierzbowatych i topolowatych. Chryzyna może działać jako marker geograficzny, ponieważ jej stężenie w propolisie różni się w zależności od dostępności roślin źródłowych w danym regionie.
Galangina to kolejny flawonoid obecny w propolisie, znany z działania antybakteryjnego i przeciwnowotworowego. Jej stężenie w propolisie może wskazywać na obecność specyficznych gatunków roślin w okolicy pasieki, takich jak niektóre gatunki alpejskie. Galangina jest szczególnie obfita w propolisie pochodzącym z północnych regionów Włoch.
CAPE jest esterem kwasu kawowego i posiada silne właściwości przeciwutleniające oraz przeciwzapalne. Jego obecność w propolisie jest często związana z roślinami z rodziny Compositae, które są powszechne w niektórych częściach Włoch. CAPE jest uważany za jeden z najważniejszych bioaktywnych składników propolisu, a jego stężenie może odzwierciedlać unikalne cechy środowiskowe danego regionu.
Badania polegały na analizie próbek propolisu z różnych regionów Włoch przy użyciu technik chromatograficznych i spektrofotometrycznych. Wyniki wykazały, że stężenia chryzyny, galanginy i CAPE różnią się znacząco w zależności od pochodzenia geograficznego próbek. Na przykład, propolis z regionów południowych wykazywał wyższe stężenia chryzyny, podczas gdy próbki z północy były bogatsze w galanginę.
Wnioski z tych badań sugerują, że analiza zawartości chryzyny, galanginy i CAPE w propolisie może służyć jako efektywne narzędzie do określania jego pochodzenia geograficznego. Takie podejście może być niezwykle przydatne dla przemysłu pszczelarskiego i farmaceutycznego, umożliwiając lepszą kontrolę jakości i autentyczności produktów zawierających propolis.
Ponadto, zrozumienie różnic w składzie chemicznym propolisu może prowadzić do odkrycia nowych zastosowań terapeutycznych. Na przykład, propolis bogaty w galanginę może być bardziej skuteczny w terapiach przeciwnowotworowych, podczas gdy wysoka zawartość chryzyny może zwiększać jego potencjał przeciwzapalny.
Podsumowując, chryzyna, galangina i CAPE są kluczowymi markerami chemicznymi w propolisie włoskim, które nie tylko odzwierciedlają jego pochodzenie geograficzne, ale także wpływają na jego właściwości biologiczne. Dalsze badania w tym zakresie mogą przyczynić się do optymalizacji wykorzystania propolisu w medycynie naturalnej i zwiększenia jego wartości na rynku produktów pszczelich.
Link do badania: https://www.mdpi.com/2223-7747/13/19/2734
